Edyta Górniak - Dotyk - złota Kolekcja (Reedycja)

Edyta Górniak - Dotyk - złota Kolekcja (Reedycja) - Opis

To nie sztuka pięknie śpiewać, będąc obdarzonym przez los talentem. Jeśli wspiera go jeszcze dana od natury uroda i wyniesiona z domu muzykalność, zostać artystką estrady też nie jest trudno. Ale gwiazdą zostaje się tylko wówczas, gdy zyska się przychylność publiczności. A za nią szaleją tłumy.

Od samego początku jej kariera wzbudza wielkie emocje, którym towarzyszy fanatyczne uwielbienie z jednej strony, z drugiej zaś niechęć, irytacja i zwykła ludzka zawiść. Ale taka już jest dola idola. Z premedytacją, poświęceniem i uporem kroczy Edyta Górniak od sukcesu do sukcesu. Raz wolniej, raz szybciej, nie zawsze jednak wyczuwając intuicyjnie potrzebę właściwego tempa. Wystarczy spojrzeć na jej dyskografię Zawiedzeni niecierpliwie czekają na nowości, które pojawiają się rzadko, inni zaś potrafią długo i pokornie delektować jej wysmakowaną muzyką. jakiej wiele na tych płytach.

Od kilku lat jest obiektem wielkiego zainteresowania mediów. Gdyby zebrać wszystko, co o niej napisano, starczyłoby tego na niejedną trylogię. Na razie wystarczyło na jedną książkę P. Krysiaka, E. Górniak: Bez cenzury, którą zrozumieć trudno (książkę, a nie Edytę). Zadziwia tylko, jak wiele wiemy z tej lektury o jej życiu prywatnym i jak niewiele o muzyce. A obcowała z nią, odkąd tylko pamięta.

Urodziła się w Ziębicach, małym miasteczku Dolnego Śląska. Od szóstego roku życia związana jest jednak z Opolem, stolicą polskiej piosenki. Olbrzymi amfiteatr, do którego przekradała się podczas festiwalowych koncertów, musiał silnie oddziaływać na dziecięcą wyobraźnię, bo ilekroć się tam (...) więcej znalazła, zawsze widziała siebie na jego scenie. Co było dalej?

Dalej… było trochę jak w bajce o Kopciuszku. W roli królewicza wystąpiła Elżbieta Zapendowska, wówczas szefowa sekcji piosenki opolskiego domu kultury, dziś znana łowczyni talentów z telewizyjnego programu Idol. Ona zajęła się wokalną edukacją przyszłej gwiazdy, wtedy czternastoletniej solistki własnego zespołu. Dwa lata później rolę kolejnego królewicza odegrał dosłownie i w przenośni Zbigniew Górny. Postanowił zdolną opolankę przedstawić telewizyjnej publiczności w swoim programie Śpiewać każdy może, a kilka miesięcy później w koncercie Debiuty ’90 na KFPP w Opolu. Edyta Górniak zaśpiewała piosenkę z repertuaru Lory Szafran Zły chłopak. Jej nazwisko pojawiło się w werdykcie jury pośród wyróżnionych. I tak oto dziewczęce marzenie się spełniło. Ale bajka trwała dalej. Od Januszów Stokłosy i Józefowicza otrzymała zaproszenie na eliminacje do musicalu Metro. Gdy dowiedziała się, że chętnie będzie widziana w jego pierwszej obsadzie, postawiła wszystko na jedną kartę. Porzuciła szkołę, dom i przyjaciół.

Ostatniego dnia stycznia 1991 roku w Teatrze Dramatycznym w Warszawie zaśpiewała po raz pierwszy jedyną swą solową piosenkę Litania. Powtórzyła ją potem jeszcze siedemset razy w krajowych i zagranicznych wystawieniach musicalu, m.in. w Minskoff Theatre na Broadwayu w Nowym Jorku. Wprawdzie krytyce amerykańskiej polski teatr muzyczny zupełnie nie przypadł do gustu, jednak Metro wywiozło Edytę Górniak daleko i wysoko. Najpierw do szwedzkiego Karlshamn (III nagroda na Baltic Song Festiwal ’93). Rok później do Dublina, gdzie reprezentowała TVP w konkursie Eurowizji (II nagroda za piosenkę To nie ja). Wreszcie do Londynu, który na pewien czas stał się jej drugim domem. Jak każda wielka gwiazda, wyjeżdża w trasy koncertowe po świecie. W kraju pojawia się i znika. Na festiwalu w Opolu lub Sopocie, jako gość specjalny gal i muzycznych rautów, z okazji promocji płyt. A później w roli fotomodelki, aktorki, autorki tekstów, jurorki i… tancerki. Przede wszystkim po to, by odbierać nieustające dowody uznania. Jest bowiem Edyta Górniak królową serc polskich melomanów. I takie też miejsce zajmuje w artystycznych przedsięwzięciach. Była partnerką José Carrerasa w koncercie charytatywnym, który odbył się w grudniu 1997 w Teatrze Narodowym w Warszawie. Na jego potrzeby zrealizowany został w USA wspólny teledysk. Jej powierzono rolę wykonawczyni Dumki na dwa serca (w duecie z Mieczysławem Szcześniakiem), piosenki, promującej premierę filmu Ogniem i mieczem (reż. J. Hoffman), największej produkcji w historii polskiej kinematografii. Jej piosenki ozdobiły film Pajęczarki (reż. B. Sass) i To nie tak jak myślisz, kotku (reż. S. Kryński). Wystąpiła w popularnych serialach polskich, Na dobre i na złe oraz w Niani. Swego głosu użyczyła bohaterom filmów animowanych Pocahontas, Mulan i Smocze wzgórze.

Co ma jeszcze w repertuarze? Piosenki z tekstami Jonasza Kofty ze spektaklu muzycznego Blues minus. Polskie przeboje z lat 50. z przedstawienia Do grającej szafy grosik wrzuć. Songi Jacquesa Brela z widowiska Nie opuszczaj mnie. Wreszcie polsko- i angielskojęzyczne piosenki napisane tylko dla niej, które rozeszły się po świecie na płytach, wydanych w nakładzie zbliżającym się do dwóch milionów. Ich popularność przekłada się oczywiście na liczne nagrody i wyróżnienia. Jest ich tak wiele, że niełatwo je wymienić i zliczyć. Nie trudno będzie mi więc namówić cię Drogi Słuchaczu do tego, byś sięgnął po wybrane i zebrane tu piosenki. Są jak muzyczny, delikatny dotyk… dotyk gwiazdy.

Producent/osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo produktu

Warner Music Polska Sp. z o.o.

Osmańska 11

02-823 Warszawa

kontakt@warnermusic.pl

225491800 mniej